Για όλα ευθύνεται το φθινόπωρο
Μετά από πολλή σκέψη, έκανα την αυτοδιάγνωση μου. Πάσχω από την θλίψη του φθινοπώρου. Για την ακρίβεια μελαγχολώ και δεν θλίβομαι με τον ερχομό του φθινοπώρου.
Ο οργανισμός μου, θαρρείς και είναι προγραμματισμένος, εκκρίνει μαζικά την αντι-σεροτονίνη, καταρρακώνοντας κάθε αισιόδοξη σκέψη.
Ίσως ευθύνεται το γεγονός ότι με την έναρξη του φθινοπώρου αυτομάτως σημειώνουμε και το τέλος του καλοκαιριού. Ωδή στις χαμένες καλοκαιρινές μέρες.
Ίσως ευθύνεται το γεγονός ότι με την έναρξη του φθινοπώρου αυτομάτως σημειώνουμε και το τέλος του καλοκαιριού. Ωδή στις χαμένες καλοκαιρινές μέρες.
Ωδή στις χαμένες ξέγνοιαστες στιγμές.
Ωδή και στους έρωτες που έσβησαν μαζί με την παλίρροια και την άμπωτη.
Μα είναι ίδιον του καλοκαιριού η ανεμελιά, τα παιχνίδια στη θάλασσα και τα ξενύχτια κάτω από τον απέραντο ουρανό.
Μα είναι ίδιον του καλοκαιριού η ανεμελιά, τα παιχνίδια στη θάλασσα και τα ξενύχτια κάτω από τον απέραντο ουρανό.
Ίσως ευθύνονται τα παιδικά βιώματα. Τα σχολεία πάντα τελείωναν με την έναρξη του καλοκαιριού και άρχιζαν με τον ερχομό του φθινοπώρου.
Και μετά από όλα αυτά, που θυμίζουν σχολική έκθεση, ας μιλήσουμε ειλικρινά. Το φθινόπωρο μου θυμίζει εμένα. Μου θυμίζει ότι όσο κι αν προσπαθώ να γίνω τύπος φωτεινός και αισιόδοξος, σαν αυγουστιάτικη ημέρα, στην πραγματικότητα είμαι η προσωποποίηση του φθινοπώρου. Γκρίζο, μουντό και αναποφάσιστο. Και όταν καταφθάνει το φθινόπωρο μου θυμίζει αυτά που υποκρίνομαι ότι ξεχνάω.
Η τυπική φθινοπωρινή μέρα είναι αναποφάσιστη.
Και μετά από όλα αυτά, που θυμίζουν σχολική έκθεση, ας μιλήσουμε ειλικρινά. Το φθινόπωρο μου θυμίζει εμένα. Μου θυμίζει ότι όσο κι αν προσπαθώ να γίνω τύπος φωτεινός και αισιόδοξος, σαν αυγουστιάτικη ημέρα, στην πραγματικότητα είμαι η προσωποποίηση του φθινοπώρου. Γκρίζο, μουντό και αναποφάσιστο. Και όταν καταφθάνει το φθινόπωρο μου θυμίζει αυτά που υποκρίνομαι ότι ξεχνάω.
Η τυπική φθινοπωρινή μέρα είναι αναποφάσιστη.
Κατά βάση γκρίζα αλλά αναποφάσιστη. Δεν ξέρεις αν θα πνιγείς στην βροχή και την ίδια ώρα να χρειάζεσαι τα γυαλιά ηλίου. Κι όλα αυτά με μια μουντάδα, τολμώ να πω, εθιστική, που λαχταράς να βυθιστείς σε μια γλυκιά μιζέρια και απραξία, ατενίζοντας το άπειρο, με ένα ζεστό στο χέρι και παχιές κάλτσες στα πόδια.
Δικαιολογημένα όμως ! Η προσαρμογή στο φθινόπωρο τα απαιτεί, για να μην πω, τα επιβάλει !
Ίσως το μόνο που βοηθάει είναι να τσαλαβουτήσεις στις λακκούβες με τα νερά και να περπατήσεις χωρίς ομπρέλα στη βροχή. Να νιώσεις την καινούρια βροχή μέχρι το κόκκαλο, μήπως και βρεθεί κάποια σταγόνα παιδικής άγνοιας.
Το φθινόπωρο είναι ζόρικο, απρόβλεπτο και κυκλοθυμικό. Δεν ξέρεις τι να περιμένεις κάθε μέρα. Με ένα πόδι βαδίζει στο καλοκαίρι ενώ με το άλλο φέρνει τον χειμώνα. Αφήνει μια ακαθόριστα πικρόγλυκη γεύση, νοσταλγία ανάμεικτη ευερέθιστη ευαισθησία.
Αλλά κακά τα ψέματα, έχει μια πικάντικη αίσθηση που δεν σε αφήνει να το προσπεράσεις αδιάφορα. Αυτή αψάδα του είναι που το κάνει διαφορετικό από κάθε άλλη εποχή του χρόνου. Αυτό είναι που ξεχωρίζει και όσους το βιώνουν μέσα τους.
Αυτοί που αγαπάνε το φθινόπωρο βρίσκουν την βαλβίδα αποσυμπίεσης της εσωτερικής τους ευαισθησίας. Ποιο άλλο καλύτερο σκηνικό να στεγάσει αυτή την γλυκιά θαλπωρή της μελαγχολίας;
Η αυτοδιάγνωση μου, μου έδειξε το εξής: όσο κι αν προσπαθώ το φθινόπωρο έχει ριζώσει μέσα μου. Και οι πιθανότητες κάτι να αλλάξει αγγίζουν το μηδέν. Ας είναι. Θα μάθω να ζω με συνείδηση της εσωτερικής μου μελαγχολικής τάσης και να μην ψάχνω αφορμές κάπου να το αποδώσω.
Η κυκλοθυμία της εποχής και το πικάντικο κλίμα της , καθρεπτίζουν το μέσα μου και αντικατοπτρίζονται μέσα μου.
Ίσως το μόνο που βοηθάει είναι να τσαλαβουτήσεις στις λακκούβες με τα νερά και να περπατήσεις χωρίς ομπρέλα στη βροχή. Να νιώσεις την καινούρια βροχή μέχρι το κόκκαλο, μήπως και βρεθεί κάποια σταγόνα παιδικής άγνοιας.
Το φθινόπωρο είναι ζόρικο, απρόβλεπτο και κυκλοθυμικό. Δεν ξέρεις τι να περιμένεις κάθε μέρα. Με ένα πόδι βαδίζει στο καλοκαίρι ενώ με το άλλο φέρνει τον χειμώνα. Αφήνει μια ακαθόριστα πικρόγλυκη γεύση, νοσταλγία ανάμεικτη ευερέθιστη ευαισθησία.
Αλλά κακά τα ψέματα, έχει μια πικάντικη αίσθηση που δεν σε αφήνει να το προσπεράσεις αδιάφορα. Αυτή αψάδα του είναι που το κάνει διαφορετικό από κάθε άλλη εποχή του χρόνου. Αυτό είναι που ξεχωρίζει και όσους το βιώνουν μέσα τους.
Αυτοί που αγαπάνε το φθινόπωρο βρίσκουν την βαλβίδα αποσυμπίεσης της εσωτερικής τους ευαισθησίας. Ποιο άλλο καλύτερο σκηνικό να στεγάσει αυτή την γλυκιά θαλπωρή της μελαγχολίας;
Η αυτοδιάγνωση μου, μου έδειξε το εξής: όσο κι αν προσπαθώ το φθινόπωρο έχει ριζώσει μέσα μου. Και οι πιθανότητες κάτι να αλλάξει αγγίζουν το μηδέν. Ας είναι. Θα μάθω να ζω με συνείδηση της εσωτερικής μου μελαγχολικής τάσης και να μην ψάχνω αφορμές κάπου να το αποδώσω.
Η κυκλοθυμία της εποχής και το πικάντικο κλίμα της , καθρεπτίζουν το μέσα μου και αντικατοπτρίζονται μέσα μου.
Τα φύλλα της καρδιάς μου θα έχουν πάντα την τάση να κιτρινίζουν γρήγορα.
Ας είναι. Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για τις αιώνιες λιακάδες.
ΠΗΓΗ:http://lolanaenaallo.blogspot.gr/
ΠΗΓΗ:http://lolanaenaallo.blogspot.gr/
Εξαιρετικά υπέροχο κείμενο, αστραφτερό κρυστάλλινο, διάφανη αποτύπωση σκέψεων σαν μια λιακάδα φθινοπώρου, που ήρθε την ώρα που δεν υπήρχε άλλη ανοχή για έστω ακόμη μια μουντάδα! Που ήρθε την ώρα που έπρεπε! Καλό βράδυ Σαββάτου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικά υπέροχο κείμενο, αστραφτερό κρυστάλλινο, διάφανη αποτύπωση σκέψεων σαν μια λιακάδα φθινοπώρου, που ήρθε την ώρα που δεν υπήρχε άλλη ανοχή για έστω ακόμη μια μουντάδα! Που ήρθε την ώρα που έπρεπε! Καλό βράδυ Σαββάτου!
ΑπάντησηΔιαγραφή