Η ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ, ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 9/10/1967..

«Πυροβολήστε με δειλοί. Θα σκοτώσετε έναν άνθρωπο, όχι τις ιδέες μου»

Ήταν Κυριακή 9 Οκτωβρίου του 1967, όταν ο επαναστάτης Αργεντίνος και ηγέτης  Γκερίλα Τσε Γκεβάρα, θα έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του βολιβιανού στρατού σε ηλικία 39 ετών. 

Αποτέλεσε σύμβολο των εξεγερμένων σε όλη την υφήλιο, ενώ η φωτογραφία που τραβήχτηκε το 1960 από τον Alberto Korda με τον χαρακτηριστικό μπερέ εμφανίστηκε σε αμέτρητες αφίσες και T-shirts. 

Βολιβιανοί στρατιώτες, με την υποστήριξη της CIA, εντόπισαν μετά από πληροφορίες χωρικών, τον Τσε Γκεβάρα στις 8 Οκτωβρίου στην τοποθεσία Κεμπράδα Ντελ Ιούρο.

 Δόθηκε σκληρή μάχη. Οι περισσότεροι από τους 17 συντρόφους του Τσε σκοτώθηκαν, μεταξύ των νεκρών ήταν και οι σωματοφύλακές του, Αντόνιο και Πάντσο. 

Oι υπόλοιποι, κατάφεραν να διαφύγουν. Ο Τσε τραυματίστηκε από πυρά στο πόδι και συνελήφθη. 

Όπως θα υποστηρίξουν κάποιοι στρατιώτες, τους είπε: «Μη με πυροβολείτε. Είμαι ο Τσε Γκεβάρα και αξίζω περισσότερο ζωντανός παρά νεκρός», άλλοι θα πουν ότι ο Τσε φώναξε: 

«Μη με πυροβολείτε. Είμαι ο Τσε Γκεβάρα και απέτυχα».




Την επόμενη μέρα (9 Οκτωβρίου), ο Τσε μεταφέρθηκε στην αίθουσα ενός εγκαταλελειμμένου σχολείου στο χωριό Λα Χιγκέρα. 

Η διαταγή του δικτάτορα Μπαριέντος, ήταν σαφής. Ο Τσε έπρεπε να πεθάνει. 

Ωστόσο όλα θα έπρεπε να συνηγορούν ότι σκοτώθηκε στη μάχη. Παρά το γεγονός ότι πολλοί ήταν αυτοί που θέλησαν να δώσουν τη χαριστική βολή στον μεγάλο επαναστάτη, ο άνθρωπος από τον οποίο θα έπεφτε νεκρός, ήταν ο λοχίας Μάριο Τεράν. 

Όταν αντιλήφθηκε τι επρόκειτο να συμβεί, φώναξε: «Πυροβολήστε με δειλοί. Θα σκοτώσετε μόνο έναν άνθρωπο, όχι τις ιδέες μου». 

Συνολικά 9 σφαίρες "τρύπησαν" τον Τσε, στο θώρακα και το στήθος.

Ήταν 5 το απόγευμα της 9ης Οκτωβρίου στο αεροδρόμιο έξω από τη μικρή πόλη της Βαγιεγκράντε στη νοτιοανατολική Βολιβία. 

Το σώμα του Τσε μεταφέρθηκε δεμένο στα πέδιλα προσγείωσης ενός ελικοπτέρου. 

Τον περίμενε ένα αυτοκίνητο μαζί με περισσότερους από τους 10.000 κατοίκους της πόλης Βαγιεγκράντε. 

Οι Βολιβιανοί στρατιώτες προσπάθησαν να κρατήσουν μακριά το πλήθος, αλλά μόλις το ελικόπτερο προσγειώθηκε, έχασαν τον έλεγχο. Ακόμη και οι ίδιοι έτρεξαν να δουν τον νεκρό. 

Το σώμα του Τσε μεταφέρθηκε στο αυτοκίνητο και ο οδηγός κατευθύνθηκε γρήγορα στο νοσοκομείο της Βαγιεγκράντε, προκειμένου να επιδειχθεί η σορός στους εκπροσώπους του Τύπου.




Ένας στρατιωτικός γιατρός τού ακρωτηρίασε τα δύο χέρια ως αποδεικτικό στοιχείο και στη συνέχεια το υπόλοιπο της σορού του τάφηκε σε άγνωστο σημείο. 

Ο τάφος του αποκαλύφθηκε το 1997 κοντά στο αεροδρόμιο του Βαγιεγκράντε από μια ομάδα κουβανών ιατροδικαστών. 

Τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Κούβα και τάφηκαν στο Μαυσωλείο της Σάντα Κλάρα. 

Στην τελετή παρευρέθηκε ο Πρόεδρος Φιντέλ Κάστρο και χιλιάδες Κουβανοί.

«Υπήρξε από τους πιο οικείους, από τους πιο θαυμαστούς, από τους πιο αγαπητούς, και, δίχως αμφιβολία, ο πιο εξαίρετος από τους επαναστάτες συντρόφους μας (...)

Ξεχείλιζε από ένα βαθύ πνεύμα μίσους και περιφρόνησης προς τον ιμπεριαλισμό (...).

Ικανός αρχηγός, αυθεντία, δεξιοτέχνης του επαναστατικού πολέμου. Κι όμως, με τον ηρωικό και δοξασμένο θάνατό του, κάποιοι επιχειρούν να αρνηθούν την ισχύ ή την αξία των αντιλήψεων και των αντάρτικων ιδεών του. Μπορεί να πεθάνει ο δεξιοτέχνης, κύρια όταν η τέχνη του είναι τόσο επικίνδυνη όσο η επαναστατική πάλη, αλλά εκείνο που με κανέναν τρόπο δε θα πεθάνει είναι η τέχνη στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του και την ευφυΐα του (...).

Επέδρασε σημαντικά στη στάση του η αντίληψη ότι οι άνθρωποι έχουν μια σχετική αξία στην ιστορία, η ιδέα ότι δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, και ότι η ακατάσχετη πορεία της ιστορίας δε σταματά, ούτε θα σταματήσει με το χαμό των αρχηγών(...).

Άνθρωποι σαν κι αυτόν είναι ικανοί, με το παράδειγμά τους, να συμβάλουν στην εμφάνιση άλλων που να τους μοιάζουν (...)».

Με αυτά τα λόγια αποχαιρετούσε ο Φιντέλ Κάστρο, στον επικήδειο που εκφώνησε στην Πλατεία της Επανάστασης, στην Αβάνα, στις 18 Οκτώβρη 1967, τον Ερνέστο Γκεβάρα. Τον Τσε.

Λίγο πριν τη δολοφονία του, ο Τσε είχε στείλει στα παιδιά του ένα γράμμα:

«Αγαπημένα μου Ιλδίτα, Αλεϊδίτα, Καμίλο, Σέλια και Ερνέστο,
Αν μια μέρα χρειαστεί να διαβάσετε τούτο το γράμμα, θα πει πως πια δεν είμαι ανάμεσά σας. Σχεδόν δε θα με θυμάστε πια και τα πιο μικρά θα μ' έχουν ξεχάσει.
Ο πατέρας σας ήταν ένας άνθρωπος που έπραττε όπως σκεφτόταν, και που σίγουρα ήταν πιστός στις πεποιθήσεις του (….).
Να μελετάτε πολύ, για να μπορέσετε να κυριαρχήσετε στην τεχνική, που θα σας επιτρέψει να κυριαρχήσετε στη φύση (…). 

Να 'στε κυρίως ικανά να αισθάνεστε, όσο πιο βαθιά μπορείτε, κάθε αδικία που γίνεται απέναντι σ' οποιονδήποτε, σ' οποιαδήποτε χώρα του κόσμου(…). 

Πάντα, παιδιά μου, θα ελπίζω να σας ξαναδώ.
Ένα μεγάλο και δυνατό φιλί απ' τον Μπαμπά».





Ο Ernesto Rafael Guevara de la Serna γεννήθηκε σε μια εύπορη οικογένεια στην Αργεντινή το 1928. 

Παράλληλα με τις σπουδές ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες, ταξίδεψε στη Νότια Αμερική με τη μοτοσικλέτα του.

 Έγινε μάρτυρας της φτώχειας και της καταπίεσης των κατώτερων τάξεων. 

Πήρε το πτυχίο της ιατρικής το 1953 και συνέχισε τα ταξίδια του στη Λατινική Αμερική. 

Τότε ξεκίνησε να ασχολείται με αριστερές οργανώσεις. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο Γκεβάρα συναντήθηκε με τον Φιντέλ Κάστρο και την ομάδα των εξόριστων επαναστατών στο Μεξικό. 

Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάληψη της εξουσίας του Κάστρο από τον Κουβανό δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα το 1959 και αργότερα υπηρέτησε ως το δεξί χέρι του Κάστρο και ως υπουργός βιομηχανίας. 

Αντιτάχθηκε σθεναρά στην κυριαρχία των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική και τάχθηκε υπέρ των αγροτών που επαναστατούσαν για την καταπολέμηση της κοινωνικής αδικίας. 

Ο Κάστρο τον περιέγραψε αργότερα ως "καλλιτέχνη του επαναστατικού πολέμου."
Ο Τσε Γκεβάρα παραιτήθηκε, -μερικοί λένε ότι απολύθηκε- από τη θέση του στην κουβανική κυβέρνηση τον Απρίλιο του 1965, πιθανότατα λόγω των διαφορών που είχε με τον Κάστρο για την οικονομική και εξωτερική πολιτική της χώρας. 

Στη συνέχεια εξαφανίστηκε από την Κούβα, ταξίδεψε στην Αφρική και τελικά επανήλθε στη Βολιβία, όπου και σκοτώθηκε.

Μετά το θάνατό του, ο Γκεβάρα έγινε σύμβολο  αντι-ιμπεριαλισμού και επανάστασης.

 

Ωστόσο, δεν τον θεωρούν όλοι ήρωα. 

Κατηγορείται, μεταξύ άλλων, ότι ευθύνεται για τους θανάτους εκατοντάδων ανθρώπων σε φυλακές της Κούβας κατά τη διάρκεια της επανάστασης.

Η είδηση του θανάτου του βύθισε στο πένθος ένα μεγάλο κομμάτι του πλανήτη. 


ΠΗΓΗ:http://www.lifo.gr/

ΠΗΓΗ:http://aristeri-diexodos.blogspot.gr/

Χμμμ!!!! ΜΗΠΩΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ?

Για όλα ευθύνεται το φθινόπωρο

Μετά από πολλή σκέψη, έκανα την αυτοδιάγνωση μου. Πάσχω από την θλίψη του φθινοπώρου. Για την ακρίβεια μελαγχολώ και δεν θλίβομαι με τον ερχομό του φθινοπώρου. 

Ο οργανισμός μου, θαρρείς και είναι προγραμματισμένος, εκκρίνει μαζικά την αντι-σεροτονίνη, καταρρακώνοντας κάθε αισιόδοξη σκέψη.




Ίσως ευθύνεται το γεγονός ότι με την έναρξη του φθινοπώρου αυτομάτως σημειώνουμε και το τέλος του καλοκαιριού. Ωδή στις χαμένες καλοκαιρινές μέρες. 

Ωδή στις χαμένες ξέγνοιαστες στιγμές. 

Ωδή και στους έρωτες που έσβησαν μαζί με την παλίρροια και την άμπωτη.




Μα είναι ίδιον του καλοκαιριού η ανεμελιά, τα παιχνίδια στη θάλασσα και τα ξενύχτια κάτω από τον απέραντο ουρανό.

 Ίσως ευθύνονται τα παιδικά βιώματα. Τα σχολεία πάντα τελείωναν με την έναρξη του καλοκαιριού και άρχιζαν με τον ερχομό του φθινοπώρου.
Και μετά από όλα αυτά, που θυμίζουν σχολική έκθεση, ας μιλήσουμε ειλικρινά. Το φθινόπωρο μου θυμίζει εμένα. Μου θυμίζει ότι όσο κι αν προσπαθώ να γίνω τύπος φωτεινός και αισιόδοξος, σαν αυγουστιάτικη ημέρα, στην πραγματικότητα είμαι η προσωποποίηση του φθινοπώρου. Γκρίζο, μουντό και αναποφάσιστο. Και όταν καταφθάνει το φθινόπωρο μου θυμίζει αυτά που υποκρίνομαι ότι ξεχνάω.




Η τυπική φθινοπωρινή μέρα είναι αναποφάσιστη. 

Κατά βάση γκρίζα αλλά αναποφάσιστη. Δεν ξέρεις αν θα πνιγείς στην βροχή και την ίδια ώρα να χρειάζεσαι τα γυαλιά ηλίου. Κι όλα αυτά με μια μουντάδα, τολμώ να πω, εθιστική, που λαχταράς να βυθιστείς σε μια γλυκιά μιζέρια και απραξία, ατενίζοντας το άπειρο, με ένα ζεστό στο χέρι και παχιές κάλτσες στα πόδια. 

Δικαιολογημένα όμως ! Η προσαρμογή στο φθινόπωρο τα απαιτεί, για να μην πω, τα επιβάλει !




Ίσως το μόνο που βοηθάει είναι να τσαλαβουτήσεις στις λακκούβες με τα νερά και να περπατήσεις χωρίς ομπρέλα στη βροχή. Να νιώσεις την καινούρια βροχή μέχρι το κόκκαλο, μήπως και βρεθεί κάποια σταγόνα παιδικής άγνοιας.

Το φθινόπωρο είναι ζόρικο, απρόβλεπτο και κυκλοθυμικό. Δεν ξέρεις τι να περιμένεις κάθε μέρα. Με ένα πόδι βαδίζει στο καλοκαίρι ενώ με το άλλο φέρνει τον χειμώνα. Αφήνει μια ακαθόριστα πικρόγλυκη γεύση, νοσταλγία ανάμεικτη ευερέθιστη ευαισθησία.




Αλλά κακά τα ψέματα, έχει μια πικάντικη αίσθηση που δεν σε αφήνει να το προσπεράσεις αδιάφορα. Αυτή αψάδα του είναι που το κάνει διαφορετικό από κάθε άλλη εποχή του χρόνου. Αυτό είναι που ξεχωρίζει και όσους το βιώνουν μέσα τους.
Αυτοί που αγαπάνε το φθινόπωρο βρίσκουν την βαλβίδα αποσυμπίεσης της εσωτερικής τους ευαισθησίας. Ποιο άλλο καλύτερο σκηνικό να στεγάσει αυτή την γλυκιά θαλπωρή της μελαγχολίας;



Η αυτοδιάγνωση μου, μου έδειξε το εξής: όσο κι αν προσπαθώ το φθινόπωρο έχει ριζώσει μέσα μου. Και οι πιθανότητες κάτι να αλλάξει αγγίζουν το μηδέν. Ας είναι. Θα μάθω να ζω με συνείδηση της εσωτερικής μου μελαγχολικής τάσης και να μην ψάχνω αφορμές κάπου να το αποδώσω.

Η κυκλοθυμία της εποχής και το πικάντικο κλίμα της , καθρεπτίζουν το μέσα μου και αντικατοπτρίζονται μέσα μου. 

Τα φύλλα της καρδιάς μου θα έχουν πάντα την τάση να κιτρινίζουν γρήγορα. 

Ας είναι. Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για τις αιώνιες λιακάδες.

ΠΗΓΗ:http://lolanaenaallo.blogspot.gr/

ΠΟΛΛΕΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ !!!!!!!

...Μὴν μὲ μαρτυρήσεις!
Καὶ προπαντὸς νὰ μὴν τοῦ πεῖς πὼς μ᾿ ἐγκατέλειψεν ἡ ἐλπίδα!
Καθὼς κοιτᾷς τὸν Ταΰγετο, σημείωσε τὰ φαράγγια
ποὺ πέρασα. Καὶ τὶς κορφὲς ποὺ πάτησα. Καὶ τὰ ἄστρα
ποὺ εἶδα. Πές τους ἀπὸ μένα, πές τους ἀπὸ τὰ δακρυά μου,
ὅτι ἐπιμένω ἀκόμη πὼς ὁ κόσμος
εἶναι ὄμορφος!

                         Νικ. Βρεττάκος

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!!!!!! ΟΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ ΛΙΜΝΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ!!!

Οι ομορφότερες λίμνες στην Ελλάδα



Τα τοπία με λίμνες παρέπεμπαν πάντα σε αποδράσεις για ρομαντικούς, όμως είναι φιλόξενα για οποιονδήποτε αγαπάει τη φύση.

Κερκίνη



Αλπικές ή πεδινές, στα σύνορα, μέσα σε πόλεις ή σε απίθανες ερημιές, έχουν όλες γαλήνια ομορφιά, ήρεμα νερά σαν μαγικούς καθρέφτες, συνοδεύονται από θρύλους και παραδόσεις και γίνονται αφορμή για να ξεμυτίσουμε απ” την πόλη.

Γνωρίστε τις πιο εντυπωσιακές λίμνες της Ελλάδας, με μοναδικούς βιότοπους και παραλίμνιους μικρόκοσμους που δημιουργούν το δικό τους ονειρεμένο σύμπαν.

Δεν είναι κανένα μακρινό τοπίο στο εξωτερικό, είναι η λίμνη Χειμαδίτιδα στο Νυμφαίο


Βεγορίτιδα, Δυτική Μακεδονία: στους δήμους Αμυνταίου, Φιλώτα (Φλώρινα) και Βεγορίτιδας (Πέλλα).


Ήταν η η βαθύτερη λίμνη της Ελλάδας (70μ.) αλλά σήμερα τα νερά της υπολογίζονται γύρω στα 50μ. Όμως δεν ξεμένει ποτέ από υδρόβιους θαμώνες, φιλοξενώντας έτσι έναν σημαντικό βιότοπο, ενταγμένο στο δίκτυο Natura 2000.

Ο γύρος της λίμνης είναι μαγεία και οι παραλίμνιοι οικισμοί όπως η Άρνισσα με φόντο το χιονισμένο Καϊμακτσαλάν στην Πέλλα και ο Αγ. Παντελεήμονας στη Φλώρινα θα σας προσφέρουν γεύση από διακοπές διαρκείας ακόμη και με μια σύντομη απόδραση. Τα ηλιοβασιλέματά της είναι μυθικά.

Η Βεγορίτιδα, η λίμνη Πετρών (φωτο), η Χειμαδίτιδα και η Ζάζαρη (βλ. επόμενες φωτο) είναι αδελφές λίμνες, επικοινωνούν δηλαδή μεταξύ τους μέσα από ένα σύστημα τάφρων. Όμως πέραν του ότι αποτελούν σημαντικούς βιότοπους και υπέροχη διέξοδο απ” την πόλη είναι απίθανα διαφορετικές μεταξύ τους.



Η Λίμνη Πετρών



Tριχωνίδα, Αιτωλοακαρνανία


Την μπερδεύεις άνετα με θάλασσα αφού είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας, αλλά όχι τόσο τουριστική όσο θα περίμενε κανείς. Ανάμεσα σε Παναιτωλικό και Αράκυνθο, είναι ένα γαλήνιο καταφύγιο χωρίς κοσμοπολίτικη βαβούρα, με παραλίμνια χωριουδάκια απολύτως αυθεντικά, αλλά και ιστορικά αξιοθέατα. Αφετηρία, το Αγρίνιο.

Μια λωρίδα γης πλάτους 2χλμ χωρίζει την Τριχωνίδα από τη μικρότερη και λιγότερο γνωστή Λυσιμαχία. Και οι δυο λίμνες, ανήκουν στο δίκτυο Natura 2000. 

Στη φωτο, το βυζαντινό εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας Μαύρικα, μισοβυθισμένο στα νερά της Λυσιμαχίας.




Λίμνη Ιωαννίνων (Παμβώτιδα)



Σημείο αναφοράς της πόλης, γεμάτη γοητευτικούς θρύλους που νίκησαν τον χρόνο. 

Αυτονόητη η επίσκεψη στο Νησί της κυρά Φροσύνης (10΄με καραβάκι από το Μώλο), ένα από τα ελάχιστα κατοικημένα νησάκια μέσα λίμνη σε όλη την Ευρώπη. 

Θα χορτάσετε λιθόστρωτα, ιστορικά αξιοθέατα, αγχολυτικές βόλτες και αν είστε θαρραλέοι, τα διάσημα τοπικά πιάτα του γλυκού νερού, όπως βατραχοπόδαρα και χέλια.

Λίμνη Καστοριάς (Ορεστιάδα)



Η ζωή μιας ολόκληρης πόλης περιστρέφεται γύρω από αυτή τη λίμνη που αλλάζει πρόσωπα και χρώματα ανάλογα με τον καιρό και την ώρα της ημέρας. 

Ο γύρος της Ορεστιάδας είναι η διασημότερη βόλτα στην Καστοριά, συνδυάζοντας κινηματογραφικά φυσικά τοπία και πολιτισμικά αξιοθέατα.

Ως τη δεκαετία του ’30 ο παραλίμνιος δρόμος 7χλμ. που κυκλώνει σήμερα τη λίμνη της Καστοριάς, δεν υπήρχε. Η συγκοινωνία γινόταν με βάρκες και «μοτόρια» που έκαναν τακτικά δρομολόγια απ’το Μαυροχώρι (φωτο) και την Πολυκάρπη, ώσπου σιγά σιγά η χρησιμότητά τους περιορίστηκε.






Δοϊράνη, Κιλκίς


Μια από τις ομορφότερες λίμνες του Βορά, ανάμεσα στην Ελλάδα και τα Σκόπια, στους πρόποδες το Μπέλες. Ψαροκαλύβες, πλάβες, ακούνητα νερά και μια παραλίμνια διαδρομή που σε κάθε νεροφάγωμα αποκαλύπτει έναν ξεχωριστό μικρόκοσμο, σε κάνουν εξερευνητή ακόμη κι αν ήρθες για χαλάρωση.

Ιδανικά, ξεκινάτε από τον οικισμό της Δοϊράνης με προορισμό το βόρειο άκρο της λίμνης, τα «Χίλια Δέντρα», ένα απίθανο Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης με φράξους και βελανιδιές 400 ετών, σκλήθρα και υπέργηρα πλατάνια, όλα ενταγμένα στο Δίκτυο Natura 2000.

Πρέσπες, Φλώρινα



Δυο διάσημες λίμνες στη βορειοδυτική γωνιά της Ελλάδας που κάποτε ήταν μία και τώρα χωρίζονται από μια λωρίδα γης πλάτους 200 – 1.000μ. 

Η Μικρή βρίσκεται σχεδόν ολόκληρη εντός συνόρων, με ένα μικρό μόνο μέρος να περνάει στην Αλβανία.

Η Μεγάλη μοιράζεται μεταξύ Ελλάδας,  Αλβανίας και ΠΓΔΜ. 

Και οι δυο μαζί, αποτελούν έναν από τους πιο θαυμαστούς βιότοπους της Ευρώπης, προσφέροντας μια οικοτουριστική εμπειρία ζωής. Όταν φτάσετε στη Φλώρινα, αξίζει να απευθυνθείτε στην Εταιρεία Προστασίας Πρεσπών (www.spp.gr) για να έχετε έναν καλό οδηγό στις εξερευνήσεις σας. (φωτο: η παραλία Κούλα της Μεγάλης Πρέσπας χιονισμένη)

Μια πεζογέφυρα οδηγεί από τη στεριά στο νησάκι της Μικρής Πρέσπας, τον Αγιο Αχίλλειο, με την περίφημη ομώνυμη εκκλησία και μερικά ακόμα βυζαντινά μνημεία. 

Μπορείτε να πάτε και με πλάβα (παραδοσιακή βαρκούλα για λίμνες) από τα χωριά Άγιος Γερμανός και Ψαράδες.







Λίμνη Πλαστήρα, Καρδίτσα



Κλασική αγαπημένη απόδραση τεσσάρων εποχών για ερωτευμένους, λάτρεις της φύσης, του θρησκευτικού τουρισμού, της πεζοπορίας, της ορειβασίας και του υδάτινου στοιχείου φυσικά. Καλό φαγητό, φιλόξενα κοντινά χωριά και μερικές off road διαδρομές, δεν αφήνουν επιθυμία ανικανοποίητη. 

Κερκίνη, Σέρρες



Κάπου στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όλο και περισσότεροι φίλοι του οικοτουρισμού άρχισαν να ανακαλύπτουν τον νέο μυστικό παράδεισο της φύσης. 

Βέβαια η λίμνη Κερκίνη δεν είναι φυσική, αλλά στο «παράδεισος» δεν σηκώνει παζάρια ακόμα και σήμερα που δεν είναι καθόλου μυστική.

Βρίσκεται στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και προσφέρεται για εξερευνήσεις με τζιπ, με ποδήλατα, με τα πόδια, με άλογα, με κανό, με καγιάκ ή με μια παραδοσιακή βαρκάδα με την πλάβα.

Για να μη χάσετε τίποτε απ” το μεγαλείο της, απευθυνθείτε στον Οικοπεριηγητή (www.oikoperiigitis.gr). 

Στα συν και η απίθανη τοπική κουζίνα.

Βόλβη, Θεσσαλονίκη




Απλώνεται στη μεγάλη κοιλάδα της Μυγδονίας και είναι η δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας (μετά την Τριχωνίδα) και ένας από τους έντεκα ελληνικούς υγρότοπους που προστατεύονται από τη συνθήκη Ramsar. 

Ψαροκαλύβες,  πλάβες, ακούνητα νερά και μια παραλίμνια διαδρομή που σε κάθε νεροφάγωμα αποκαλύπτει έναν ξεχωριστό μικρόκοσμο, σε κάνουν εξερευνητή ακόμη κι αν ήρθες για χαλάρωση.

Ιδανικά, ξεκινάτε από τον οικισμό της Δοϊράνης με προορισμό το βόρειο άκρο της λίμνης, τα «Χίλια Δέντρα», ένα απίθανο Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης με φράξους και βελανιδιές 400 ετών, σκλήθρα και υπέργηρα πλατάνια, όλα ενταγμένα στο Δίκτυο Natura 2000.


Βουλιαγμένη , Κόρινθος



Λίγο πριν το ατμοσφαιρικό ακρωτήρι του Ηραίου, στο Λουτράκι, η λίμνη Βουλιαγμένης ή Εσχατώτις για τους αρχαίους, βρίσκεται κυριολεκτικά στα έσχατα, εκεί που οι βράχοι των Γερανείων χάνονται μες στη θάλασσα.

Δημιουργήθηκε πριν από 3.000 χρόνια, από έναν φοβερό σεισμό ή κατά την άλλη εκδοχή, όταν μια υπόγεια σπηλιά έσκασε, δημιουργώντας έναν απέραντο λάκκο ο οποίος γέμισε με θαλασσινό νερό.

Τώρα πάντως θα αντικρίσετε μία από τις ομορφότερες λιμνοθάλασσες της χώρας, όπου μπορείτε να κολυμπήσετε και να χαλαρώσετε στα ήσυχα καφέ κάτω από τα αρμυρίκια. 

Και βέβαια, στα ταβερνάκια που μοσχομυρίζουν ούζο και θαλασσινά που φέρνουν τα καΐκια από τον Κορινθιακό μπαινοβγαίνοντας από μια διώρυγα-μινιατούρα.


Τύμφη, Ιωάννινα



Είναι η ψηλότερη δρακόλιμνη της Ελλάδας και η πεζοπορία ως εκεί διαρκεί 5 ώρες αλλά αξίζει κάθε βήμα. Με τις κορυφές Γκαμήλα, Γκούρα και Αστράκα κοντά στα 2.500 υψόμετρο, με την περίφημη δρακόλιμνη στα 2.100. υψόμετρο, τα μαγευτικά αλπικά τοπία και τους σπάνιους κατοίκους της, η Τύμφη προσφέρει μια σπάνια φυσιολατρική εμπειρία. 
Η πιο δημοφιλής διαδρομή ξεκινά από το Μικρό Πάπιγκο.

Ζηρέλια, Μαγνησία



Οι δίδυμες λίμνες στους αγρούς του Αλμυρού, πολύ κοντά στην Ευξεινούπολη, είναι οι μοναδικές σε ολόκληρη την Ευρώπη που δημιουργήθηκαν από πτώση μετεωρίτη, πριν από 10.000 χρόνια συγκεκριμένα. 

Οι αντίστοιχες περιπτώσεις δεν ξεπερνούν τις 40 – από τις 178 σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. 

Απέχουν μεταξύ τους 250μ. και παραμένουν ζωντανές από τα νερά των βροχών και από υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες.

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις λίμνες της Ελλάδας.
Σε επόμενο άρθρο θα ασχοληθούμε με περισσότερες όπως της Πελοπονήσου, της Κρήτης κ.ά.


ΠΗΓΗ:http://www.tilestwra.com/

ΦΟΙΝΙΚΟΥΝΤΑ Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Η Φοινικούντα είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό του νομού Μεσσηνίας, το οποίο έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο όμορφα καλοκαιρινά θέρετρα της Νότιας Πελοποννήσου.

 Υπάγεται διοικητικά στο Δήμο Μεθώνης και έχει πληθυσμό περίπου 700 κατοίκους.

 Βρίσκεται στο μέσο σχεδόν της διαδρομής μεταξύ Μεθώνης και Κορώνης και απέχει 70 χλμ από την πρωτεύουσα του νομού, Καλαμάτα. 

Το χωριό είναι χτισμένο στο μυχό ενός όρμου, ακριβώς απέναντι από το σύμπλεγμα των Οινουσσών, που το απαρτίζουν τα νησάκια Σαπιέντζα, Σχίζα και Αγία Μαριανή.




Η ονομασία «Φοινικούντα» θεωρείται πως οφείλεται πιθανόν στου Φοίνικες, οι οποίοι σαν ναυτικός λαός αποβιβάστηκαν στα παράλια της Πελοποννήσου και ίδρυσαν στη σημερινή θέση Ανεμόμυλος τη Φοινικούντα. 

Κατά τη διάρκεια της πρωτοελλαδικής περιόδου ήταν κυρίως ναυτιλιακό διαμετακομιστικό κέντρο, ενώ κάποιες εποχές αποτέλεσε ορμητήριο πειρατών.

Η αρχική ονομασία του χωριού ήταν «Ταβέρνα», όνομα που πήρε από τους ψαράδες που έφταναν εκεί για να ξεκουραστούν απολαμβάνοντας καλό κρασί στις ψαροταβέρνες του χωριού. 

Ο Παυσανίας στο έργο του την αναφέρει ως λιμάνι, με το όνομα «Φοινικούς Λιμήν». 

Η επίσημη ονομασία του χωριού καθιερώθηκε το 1930.




Η Φοινικούντα αποτελεί σήμερα ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά θέρετρα του νομού Μεσσηνίας, συνδυάζοντας αρμονικά βουνό και θάλασσα.

Τα βλέμματα των επισκεπτών προσελκύουν κυρίως οι εκπληκτικές αμμώδεις παραλίες με τα πεντακάθαρα κρυστάλλινα νερά. Επίσης, η γραφικότητα του τοπίου και η άρτια τουριστική υποδομή, έχουν αναδείξει τη Φοινικούντα σε δημοφιλή καλοκαιρινό προορισμό.

Το ιστορικό κάστρο της Μεθωνης


Από τη Φοινικούντα μπορείτε να πραγματοποιήσετε ενδιαφέρουσες εξορμήσεις στις γύρω περιοχές. Επισκεφθείτε την παραδοσιακή Μεθώνη με το μεγαλοπρεπές ενετικό κάστρο, καθώς και τη γραφική Κορώνη με το νησιωτικό χαρακτήρα.

Κορώνη



Στη Φοινικούντα θα βρείτε μία ποικιλία από υπέροχες παραλίες για κάθε γούστο. 

Εδώ θα βρείτε εκτεταμένες αμμώδεις παραλίες, αλλά και παραλίες με βότσαλο, κοσμοπολίτικες αλλά και απομονωμένες και ήσυχες, όπου θα έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε τον ήλιο, τη θάλασσα και να επιδοθείτε σε υδάτινα σπορ, ζώντας στιγμές χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς.




Στη Φοινικούντα όπως και σε όλο το νομό Μεσσηνίας θα βρείτε μία πλούσια παραδοσιακή κουζίνα και πολλά αγνά ντόπια προϊόντα.

Τα κύρια γεωργικά προϊόντα που παράγονται στη Μεσσηνία είναι οι ελιές, τα σταφύλια, η σταφίδα, τα σύκα, τα εσπεριδοειδή και τα οπωροκηπευτικά.

Μερικές από τις ξεχωριστές γεύσεις της τοπικής κουζίνας είναι τα παστά, η βραστή γίδα, ο τηγανιτός βακαλάος με σκορδαλιά, το ψητό γουρουνόπουλο, και τα μοναδικά για τη γεύση και την ποιότητά τους λουκάνικα καπνισμένα με φασκόμηλο.

ΠΗΓΗ: http://www.web-greece.gr/

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!!

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑΣ ( Κρίς Μαρκέρ)

Χωρίς να θέλω να θίξω τον Γερμανικό λαό στο σύνολό του γιατί έχω αρκετούς φίλους
Γερμανούς που είναι αξιόλογοι, σας παραθέτω την συνέντευξη του Ζάν-Λίκ-Γκοντάρ:

Μιλώντας για τα πάντα στο γαλλικό περιοδικό Sofilm, ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου σχολιάζει τη σύγκρουση ανάμεσα στην Ελλάδα και τους πιστωτές της, μιλώντας με τα πιο θερμά λόγια για τη χώρα μας.

«Οι Γερμανοί είναι καθάρματα», λέει γελώντας ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ και εξηγεί: «διαγράψαμε όλα τους τα χρέη, ξαναχτίσαμε τα σπίτια τους, και τους επιτρέπεται να εισβάλλουν στην Ελλάδα ως τουρίστες».

Πριν από πέντε χρόνια, ο μεγάλος Γάλλος σκηνοθέτης είχε δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν χρωστάει τίποτα, σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους και τον υπόλοιπο κόσμο, οι οποίοι θα έπρεπε να δίνουν δέκα δολάρια στην Ελλάδα κάθε φορά που χρησιμοποιούν τη λέξη «επομένως», καθώς πάνω σε αυτήν τη λέξη-καταλύτη της αριστοτελικής σκέψης έχει οικοδομηθεί ολόκληρος ο σύγχρονος πολιτισμός.

Το ίδιο επαναλαμβάνει και στην τωρινή του συνέντευξη στο «SoFilm» απαντώντας στον δημοσιογράφο Τιερί Λούνας σχετικά με το αν οι Έλληνες έχουν δίκιο να ζητούν πολεμικές αποζημιώσεις από την Γερμανία.
«Φυσικά κι έχουν δίκιο! Και σας προτείνω να δείτε την ταινία «Η Κληρονομιά της Κουκουβάγιας» του Κρις Μαρκέρ στην οποία αντιλαμβανόμαστε ότι όλα τα χρωστάμε στην ελληνική σκέψη, η οποία διήρκησε για χιλιάδες χρόνια».

Ο Γκοντάρ αναφέρεται στο διάσημο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Κρις Μαρκέρ, «Η Κληρονομιά της Κουκουβάγιας».
«Η ταινία μας δείχνει πώς η ελληνική σκέψη επηρέασε ακόμη και την Ιαπωνία. Αφιερώστε ένα βράδυ στο να δείτε την ταινία «Η Κληρονομιά της Κουκουβάγιας» και το πρόβλημα ανάμεσα στην Γερμανία, την Ευρώπη και την Ελλάδα θα έχει διευθετηθεί για εσάς.

 Η Ευρώπη και η Γερμανία πρέπει να γονατίσουν μπροστά στην Ελλάδα και να της πουν: "ευχαριστώ"».

Συμμετείχαν σε αυτήν ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Ξενάκης, ο Αξελός, και δεκάδες άλλοι Έλληνες και ξένοι.

Κάποιοι λίγοι απ’ αυτούς, εκφράζονται ως και «υποτιμητικά» για την σύγχρονη Ελλάδα…σε σχέση με την αρχαία Ελλάδα.

Το έργο είχε χρηματοδοτήσει το Ίδρυμα Ωνάση. 

Η σειρά δεν προβλήθηκε ποτέ όμως. Για λόγους που δεν έχουν σημασία τώρα..

Στο σύνολο της, η σειρά 13ων επεισοδίων, 26’ το καθένα, είναι ένας ύμνος στην κληρονομιά που άφησε η Ελλάδα στους τομείς των Μαθηματικών, της Μουσικής, της Δημοκρατίας, της Φιλοσοφίας, του Ολυμπισμού, του Λόγου.
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα εξαιρετικά οργανωμένο οπτικό-ακουστικό «δοκίμιο» σε μη-ακαδημαϊκή γλώσσα, με πολλές συμπυκνωμένες πληροφορίες.

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ!!!!!!

ΠΗΓΗ:http://www.musicheaven.gr/

ΠΗΓΗ:http://www.koutipandoras.gr/

ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΛΑΣΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ: Η πολιτιστική κληρονομιά ενός έθνους σε κρίση!!!!!!

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ << ΦΙΛΟΥΣ ΜΑΣ >> ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ!!!!!!!


Να μην ξεχνάμε πως η Ευρώπη γεννήθηκε στην Ελλάδα. 

Όπως κι αν το δει κανείς, η ιδέα της Ευρώπης ως κοινού πολιτιστικού χώρου, πηγάζει στην αρχαία Ελλάδα.

 (του: Jonathan Jones)




Κατ' αρχήν οι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός που αυτοπροσδιορίστηκε ως «δυτικός» -κατ' αντιπαράθεση προς τους «ανατολικούς». Οι ξεχωριστές πόλεις-κράτη της αρχαίας Ελλάδας ενοποιήθηκαν και ανακάλυψαν την κοινή τους εθνικότητα όταν αναγκάστηκαν να πολεμήσουν κατά της περσικής αυτοκρατορίας, και τα αριστουργήματα του κλασικού ελληνικού πολιτισμού ξεχειλίζουν από αυτήν την αίσθηση της κοινής εθνικότητας. Ο Παρθενώνας, που δεσπόζει ένδοξος στη σύγχρονη Αθήνα (αν και τα καλύτερα γλυπτά της ζωφόρου και των αετωμάτων του βρίσκονται στο βρετανικό μουσείο), ανεγέρθη ως σύμβολο της αθηναϊκής και πανελλήνιας αναγέννησης, αφού ο περσικός στρατός είχε ισοπεδώσει τα οικοδομήματα πως έστεκαν ως τότε πάνω στον οχυρωμένο ιερό λόφο της Ακροπόλεως.

Όταν μετά το 2001 ορισμένοι αναφέρονταν στον «πολιτιστικό πόλεμο» μεταξύ δύσης κι Ισλάμ, έγινε πολύ της μόδας να αξιοποιείται αυτή η ελληνική κατασκευή της πρώιμης ευρωπαϊκής ταυτότητας, σε αντίστιξη με την ανατολή. Και δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ίδια αίσθηση σημάδεψε την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας και τον νεοελληνικό εθνικισμό που αναζωπυρώθηκε στον πόλεμο κατά της οθωμανικής κυριαρχίας, όταν ο Βύρων (Byron) θυσίασε τη ζωή του στο βωμό της ελληνικής ανεξαρτησίας, ενώ ο Ντελακρουά (Delacroix) της αφιέρωνε την οργιαστική του φαντασία.

Σήμερα, η δυτική αποδόμηση κλίνει στη υπερβολή. Αλλά η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα ήταν πράγματι διαφορετική από όλα τα κράτη και τους πολιτισμούς που την περιτριγύριζαν, και πως τα επιτεύγματά της καθόρισαν την ιδιαίτερη «ευρωπαϊκή» κοσμοαντίληψη. Οι ελληνικές λογοτεχνικές και εικαστικές δομές διαμόρφωσαν την Ευρώπη πολύ περισσότερο από ότι τις άλλες ηπείρους. Το γυμνό στην τέχνη επί παραδείγματι, κατείχε κατά τη διάρκεια της αναγέννησης την ίδια περίοπτη θέση που είχε στην αρχαία Αθήνα. Ακόμα και η ελληνική μυθολογία και οι θεοί της επιβίωσαν κατά τη διάρκεια του χριστιανισμού και κόσμησαν τα μέγαρα της Ευρώπης. Η δραματουργία επιβίωνε και καλλιεργούνταν από το Σοφοκλή ως τον Σέξπιρ (Shakespeare).

Οι Ευρωπαίοι ανακαλύπτουν ξανά και ξανά τις ελληνικές τους ρίζες, από τις μεταφράσεις του Πλάτωνα από τον Μαρσίλιο Φιτσίνο (Marsilio Ficino) ως τις απεικονίσεις του Μινώταυρου από τον Πικάσο (Picasso).

Αλλά σήμερα, που η Ελλάδα σπιλώνεται και οι προσπάθειές της να αποκαταστήσει τη δημοκρατία, μια ακόμα σπουδαία δημιουργία της αρχαίας Αθήνας, θεωρούνται «απειλή κατά της ευρωζώνης», η ένδοξη παράδοση της ελληνικής Ευρώπης έχει συρρικνωθεί σε αλλεπάλληλες (και δυστυχώς ολοένα ακριβέστερες) αναφορές στην «ελληνική τραγωδία».

Σε τι θλιβερούς καιρούς ζούμε!
*Ο Jonathan Jones είναι καλλιτεχνικός συντάκτης της «γκάρντιαν»

ΠΗΓΗ:http://5gym-irakl.ira.sch.gr