Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΦΤΑΣΕ, ΤΟ 2015 ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ!!!!!! ΠΩΣ ΝΑ ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ??

ΠΩΣ ΑΡΑΓΕ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ? 
Μπορεί κανείς να μετρήσει την αληθινή διάρκεια του χρόνου και πως;

Πως να εξισώσεις και να συμψηφίσεις χρονικά τις περιόδους που πέρασαν με χαμόγελο και ειρήνη, με τις άλλες, τις ζοφερές, εκείνες που στάζουν αίμα και δάκρυα, μόνο και μόνο επειδή έχουν όλες τις ίδιες τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες στα χρόνια που τις καλύπτουν;

 

Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, τη στιγμή που, με τον πιο στερεότυπο και απαρέγκλιτο προγραμματισμό, ο κόσμος όλος, γιορτάζει με ενθουσιασμό και με την ευχή "χρόνια πολλά" με το πέρασμα του χρόνου.

Προσθέτοντας μια μονάδα σ΄αυτόν τον αριθμό, θα χρειαστεί, στη συνεχεία να προσθέσουμε άλλο ένα κεράκι στην τούρτα των προσεχών μας γενεθλίων.

Και μένουμε όλοι με την απλοϊκή εντύπωση ότι, έτσι καταφέρνουμε να μετράμε πραγματικά τον χρόνο.

Του δώσαμε σταθερά και απαραβίαστα όρια, τα οποία, μόνο κάθε τέσσερα χρόνια στο τέλος του "κουτσού" Φεβρουάριου αυξάνονται για πολύ λίγο. 

Αυτά τα όρια τα ονομάσαμε δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, ημέρες εβδομάδες, μήνες και χρόνια, και έχουμε την ανόητη πεποίθηση ότι το υπέροχο ανθρώπινο μυαλό βρήκε τον τρόπο, με τα όρια αυτά, να μετρήσει το θαύμα που ονομάζεται ζωή.

Μετριέται όμως άραγε έτσι η ζωή;

 

Μπορεί να προσδιοριστεί με αριθμούς το μέγεθος της στιγμής που μια μανά παίρνει για πρώτη φορά στο στήθος της το νεογέννητο μωρό της; 

Μπορεί άραγε να μετρηθεί η αληθινή διάρκεια του χρόνου που περνά κάποιος έξω από ένα χειρουργείο όπου χαροπαλεύει ένας αγαπημένος; 

Υπάρχει τρόπος να υπολογιστούν αληθινά, με οποιοδήποτε αριθμητικό μέτρο, οι ώρες της αγρύπνιας που ζει κάποιος, όταν βασανίζεται από τύψεις για μια φρικτή πράξη του,ή κάποιος που περιμένει την ετυμηγορία μιας καθοριστικής για τη ζωή του ιατρικής εξετάσεως; 

Είναι δυνατόν να μετρήσει κανείς πόσο κρατάει ο βουβός λυγμός στο στήθος ενός γονιού που σπαράζει επειδή έχασε το μονάκριβο παιδί του; 

Η μήπως χωράει μέσα σε χρονικά όρια, η χαρά που μας έδωσε μια ουσιαστική δική μας βοήθεια σε κάποιον που την είχε πραγματικά ανάγκη ή η χαρά από μια επιτυχία μας που έρχεται μετά από πολύ μόχθο και ένταση, και οι στιγμές στην αγκαλιά του αγαπημένου προσώπου;

Για την γυναίκα, ειδικότερα, ο χρόνος έχει σταθμούς υποχρεωτικούς και καθοριστικούς για τη ζωή της. 

Ο χρόνος που την αφορά άμεσα, σημαδεύεται και σφραγίζεται άλλοτε από πραγματικά και πολυσήμαντα γεγονότα και άλλοτε από αντικείμενα.  

Η μέρα που με φόβο καταλαβαίνει ότι έγινε η αιματηρή αρχή της ζωής της ως γυναίκας, τη στιγμή που με τρελό καρδιοχτύπι συναντάει  τον έρωτα, η στιγμή που δονείται από την πρώτη κραυγή του δικού της παιδιού.

Αυτά δεν έχουν "χρόνο", ο οποίος να μπορεί να μετρηθεί.

Μια κούνια ξεχασμένη σ' ένα πατάρι, ένα ξερό πέταλο τριαντάφυλλου 

μέσα στα κιτρινισμένα φύλλα ενός λευκώματος, μπορεί να είναι για τον καθένα μας στιγμές του χρόνου που, αν και περνά, ούτε μετριέται, ούτε μετράει. 

Θα μπορούσε ακόμα να πει κανείς ότι, ο χρόνος εκτός από διάρκεια, μοιάζει να έχει και βάρος. 

Ζυγίζει πολύ η πρώτη άσπρη τρίχα στον κρόταφο μας, όπως και η πρώτη ρυτίδα. Αλλά ζυγίζουν, χίλιες φορές πιο πολύ- και πως άραγε να μετρηθούν;- αυτές που διακρίνουμε σιωπηλά στο μέχρι χθες ολοφάνερο πρόσωπο του παιδιού μας. 

Και είναι σχεδόν ασήκωτος ο ρυθμικός ήχος του ρολογιού που μετράει τις ώρες, μέσα σ' ένα σιωπηλό σπίτι, που άδειασε από την απουσία του συντρόφου μιας ολόκληρης ζωής.

Όμως και πέρα από τα στενά προσωπικά όρια, είναι αδύνατον να προσδιορίσουμε με ποιο μέτρο χρόνου μπορούν να υπολογιστούν στιγμές όπως αυτήν που έζησε ολόκληρη η ανθρωπότητα, στις 6 Αυγούστου του 1945, την ημέρα που φύτρωσε το μανιτάρι του ολέθρου στη Χιροσίμα και ο κόσμος συνειδητοποίησε, για πρώτη φορά, την ασύλληπτη καταστροφική του δύναμη. 

Και μπορεί άραγε να οριστεί η αληθινή διάρκεια του δευτερόλεπτου 

που, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, έφερε στην καρδιά της υπερδύναμης του κόσμου το πυρ της κολάσεως; 

Αλλά και σε τι μέτρα χρονικά μπορεί να χωρέσει η ώρα που φέρνει μια σωτήρια για τον άνθρωπο ανακάλυψη, όπως αυτήν του χημικού στοιχείου που ονομάσθηκε Ράδιον από την Μαρία Κιουρί ή αυτήν που σημαίνει την ολοκλήρωση ενός μνημειώδους για την ανθρωπότητα και την ανθρωπιά μας έργου τέχνης και πολιτισμού, όπως είναι ο Παρθενώνας;

Και πως είναι δυνατόν να έχουν την ίδια πραγματική διάρκεια τα χρόνια που περνούν χωρίς καμιά ουσιαστική προσφορά και χωρίς καμιά σημαντική σε νόημα πράξη, με εκείνα που γέμισαν από δημιουργία και συναρπαστικό πραγματικό έργο; 
Πως μετριέται λοιπόν η ζωή; 

Σίγουρα όχι με αριθμούς χρόνων και κεριών. 

Μετριέται όμως σίγουρα με το περιεχόμενό της.




Μετριέται, τέλος με την ευλογία του να μπορούμε να βρίσκουμε και να χαιρόμαστε, κάθε στιγμή, ένα αληθινό νόημα ύπαρξης, που να δίνει τη μεγαλειώδη διάσταση της απεραντοσύνης και της μυστικής συνέχειας σ' αυτό το ασύλληπτο μυστήριο. 

Αυτό που ονομάσαμε απλά και απλοϊκά ΖΩΗ. 

Κι αν κάποιοι νέοι άνθρωποι  τύχει να διαβάσουν αυτές τις γραμμές, θα ήθελα να τους πω ότι  ένα είναι το υπέροχο μυστικό: "Η ζωή που έχουν μπροστά τους μπορεί να γεμίσει με θαύματα". 

Μπορεί η κάθε ανεπανάληπτη μέρα που ξημερώνει και γρήγορα χάνεται μέσα στο χρόνο, να παίρνει μια ατελείωτη διάρκεια μέσα μας και γύρω μας, αν δεν σπαταλιέται άκαρδα, αλλά γεμίζει με όσα πράγματα αξίζουν και μετρούν.

Αυτά που, με την εμβέλεια τους, κάνουν τη συμβολή του καθενός στην έννοια άνθρωπος, μοναδική κι ανεπανάληπτη. 

Έτσι και μόνο έτσι, αυτό το μυστήριο, που αποτελεί το υπερούσιο και υπέρτατο δώρο του Δημιουργού, υπερβαίνει πραγματικά όλα τα μέτρα και τα όρια. 

Αλλιώς, με όποιον διαφορετικό τρόπο κι' αν μετρηθεί, η ζωή θα καταλήξει πάντα στο να είναι ένα μίζερο και χωρίς αξία διάστημα, στενά οροθετημένο από μονοσήμαντους και άδειους από περιεχόμενο αριθμούς, οι οποίοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να κρύψουν ή να διασκεδάσουν τον φόβο ενός αμετάκλητου τέλους.

Τέσσυ Νικολαίδου-Λευτάκη
πηγή: Το βιβλίο της Μερόπης Σπυροπούλου ( Δια γυναικός πηγάζει..)