Ο ΣΚΥΛΟΣ ΜΟΥ, Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ, Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΟΥ!!!!!!

Η ΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ

"Δεν υπάρχει κάτοχος σκύλου που να μην πιστεύει σθεναρά ότι μέσα στο τεράποδό του κρύβεται υπέροχα παγιδευμένο κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο."

Ο σκύλος είναι «ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου» και όχι τυχαία, καθώς είναι πάντα εκεί για εσένα και στα εύκολα και στα δύσκολα, ενώ σίγουρα δε σε κάνει ποτέ να βαριέσαι και σου χαρίζει απλόχερα την αγάπη του. 

Κοντά στο σκύλο γίνεσαι περισσότερο άνθρωπος!". 
Αξίζει λοιπόν να προσέξουμε αυτήν τη διαχεόμενη ζωοφιλία που δεν είναι βίτσιο, χούι, παραξενιά, αλλά ανθρώπινη συναισθηματική ευαισθησία χωρίς όρια. 

Ο "κάτοχος" του σκύλου πριν απ' όλα έχει την τύχη να αποκτά το προνόμιο ότι το τετράποδο, αγορασμένο η αδέσποτο σε μικρή ηλικία, αναγνωρίζει από νωρίς τον αφέντη του και αφοσιώνεται. 

Μπορεί να παίζει με όλους, αλλά μόνο ο "ένας" ταράζει τα σωθικά του. Τον αναγνωρίζει, τον διαισθάνεται από απόσταση, ενίοτε τείνει να σπάσει την αλυσίδα του για να τον προϋπαντήσει.





Χωρίς υπερβολή, δεν υπάρχει κάτοχος σκύλου που να μην πιστεύει σθεναρά ότι μέσα στο τεράποδό του κρύβεται υπέροχα παγιδευμένο κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο. 

Τα πουλιά ανήκουν στον αιθέρα, το άλογο ανήκει στο μέγεθός του, ενώ ο σκύλος -μόνο αυτός- δίνει την εντύπωση ότι κάποια σπάνια συμπάθεια είναι ενσωματωμένη στο αίμα του. 

Αυτό το οξύμωρο, με τα χρόνια, γίνεται μυστικός δεσμός, συνεννόηση χωρίς λόγια, η γλώσσα της συμπάθειας με τα μάτια. 
Αν το ζώο ήταν άνθρωπος με μουσούδα, τρίχωμα, μεγάλα αυτιά δεν θα άξιζε την αγάπη μας. 

Αντίθετα, το κάνει λατρεμένο μέχρι απόλυτης αφοσίωσης επειδή μέσα στη σκληρή του συνθήκη, αυτή την αμετάκλητα φιμωμένη φύση, κατορθώνει να το σκάει στιγμιαία για να παραδοθεί στη ζεστασιά της ανθρώπινης φιλίας.





Δεδομένου ότι ένα σκυλί είναι "ανθρώπινο" μόνο για λίγους, και ακριβέστερα μόνο για το αφεντικό του, εύκολα γεννιέται η αυταπάτη ότι το ζωντανό αλλάζει και καταστρέφει τη φύση του μόνο και μόνο για χατίρι μας. 

Η οικειότητα είναι απόλυτη, η αναγνώριση βαθύτατη, ο σκύλος είναι στο τσακ να μιλήσει και "μιλάει" βέβαια, έστω και αν οι περισσότεροι άνθρωποι δεν διαθέτουν τα κατάλληλα αυτιά για να το ακούνε.

Συχνά, κάποιος αδιάφορος θεατής της θερμής ανθρωπο-σκυλοφιλίας, μας ρωτάει γεμάτος απορία :"Μα τι έχεις πάθει με αυτό το ψωριάρικο;"

Τα σκυλιά είναι άριστοι μεταφραστές της γλώσσας του σώματος του ιδιοκτήτη τους. 

Είτε πρόκειται να ντυθούν για τα πάνε βόλτα είτε σηκώνονται – χωρίς καμία λεκτική προειδοποίηση- να τους βάλουν φαγητό, τα σκυλιά «διαβάζουν» τη γλώσσα τους σώματος και ανταποκρίνονται ανάλογα.
Τα σκυλιά διαβάζουν επίσης και τα συναισθήματα των ιδιοκτητών και έχουν την ικανότητα να προσφέρουν άνευ όρων αγάπη και αποδοχή.

Οι ιστορίες σκύλων που εκφράζουν την αφοσίωση τους, την πίστη τους και την αγάπη τους στους ανθρώπους δεν έχουν τέλος. 

Τα σκυλιά, σε αντίθεση με τους ανθρώπους είναι πάντα διαθέσιμα να προσφέρουν την παρέα τους.
Τα σκυλιά με κίνδυνο της δικής του ζωής και κόντρα στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ορμούν σε δυσανάλογους για το μέγεθος τους κινδύνους, με μόνο σκοπό να προστατεύσουν τα αφεντικά τους. 

Ειδοποιούν με το γαύγισμα τους για τον οποιοδήποτε κίνδυνο πλησιάσει την «εστία τους».

Αφοσιωμένος στις γάτες και όχι στα σκυλιά, ο Μαλρώ ηταν κατηγορηματικός: Αργά ή γρήγορα, όλοι οι μεγάλοι εγωιστές γίνονται φιλόζωοι. 

Έτσι αρχίζουν τα θαύματα αφοσίωσης και συνεννόησης ανάμεσα στο τετράποδο και στον άνθρωπο. 

Η προσαρμογή είναι τέλεια και βαθύτατα ψυχική. Η υπακοή αγγίζει τα όρια του πάθους. 

Πιο συγκεκριμένα, δεν μας συγκινεί τόσο η κυρία με το σκυλάκι, η γιαγιά που αγαπά το σκύλο της γιατί δεν της απέμεινε τίποτε άλλο να αγαπά, αλλά η εμμονή νέων ανθρώπων που σε κάθε περίπτωση μετακίνησης, έκτακτων αναγκών, ατυχιών, το πρώτο πού σκέπτονται είναι το αγαπημένο τους τερτάποδο. 

Η σκυλίσια αγάπη δεν είναι μόνο αμοιβαία, κυρίως δεν επιδέχεται απάτες όσο το τετράποδο ζει και κινείται, παραμένει πάγια "αξία". 

Γι' αυτό όταν έρχεται η ώρα του θανάτου, μιας και τα σκυλιά κατά κανόνα ζουν πολύ λιγότερο από τον κάτοχό τους, το πένθος είναι σκληρό, δεν υπάρχει παρηγοριά. 

Ο στενός κύκλος του πενθούντος αναρωτιέται: "Μα τι έχασε; Τη γυναίκα του; Το παιδί του; Τη μάνα του; 

Ασφαλώς δεν έγινε χήρος, δεν έμεινε ορφανός, του συνέβη όμως κάτι χειρότερο, έχασε ένα κομμάτι του εαυτού του, το οποίο χωρίς ίσως την θέλησή του είχε ενσωματωθεί στη σκυλίσια παρουσία. 

Αυτή η ενσωμάτωση, δεν μπορεί να συμβεί με τους ανθρώπους που θέτουν όρια και εγωιστικά σύνορα. 

Παιδιά τα οποία μεγαλώνουν με σκύλο στο σπίτι αναπτύσσουν συναισθηματική ωριμότητα και υπευθυνότητα. Γίνονται πιο προσεκτικά με τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων αφού μέσα από το σπίτι έχουν διδαχθεί το πώς πρέπει να αφουγκράζονται τα συναισθήματα του σκύλου.

Η φιλία με το σκυλί είναι απόλυτη και σώψυχη ταύτιση, κάτι που ομορφαίνει την ψυχή και σε κάνει σαφώς καλύτερο άνθρωπο . 

Λέγεται ότι : «Οι άνθρωποι εξημέρωσαν τους σκύλους και η σκύλοι εξημέρωσαν τον άνθρωπο». Οφείλουμε τελικά να παραδεχθούμε ότι η παραπάνω ρήση κρύβει μια μεγάλη αλήθεια. 

Ίσως τελικά αυτή η αμοιβαία εξημέρωση να είναι αυτή που οδηγεί τους ανθρώπους, να μην διαχωρίζουν το σκύλο από ένα μέλος της οικογένειας και το σκύλο να ρίχνεται με αυτοθυσία σε όποιον κίνδυνο προκύψει για να «σώσει» τον άνθρωπο.

FOTO: Tessy, Mari, Maidi

ΠΗΓΗ:http://www.lifo.gr/